Η μνήμη υπήρξε το μέγα πρώτον κεφάλαιον του νοούντος ανθρώπου δια την κατάκτησιν των νέων του δρόμων. Από την ανάγκην της αναπτύξεως του όπλου τούτου εδημιουργήθη η ιστορία. Είναι η γνώσις των δοκιμασμένων δυνάμεων ενός λαού και των εκδηλωμένων του ιδιοτήτων εις τα εμπόδια, τας δοκιμασίας και τας κατακτήσεις κατά το πέρασμα των αιώνων. Χωρίς την γνώσιν του παρελθόντος δεν είναι δυνατόν να μετρήσωμεν τας δυνάμεις του παρόντος, ούτε ν' ατενίσωμεν προς το μέλλον.
Και αυτή η γνώσις έχει την αξίαν της συνειδήσεως. Διότι η εξελισσόμενη ζωή φέρει εντός της αναπόσπαστον το παρελθόν, αφού τούτου είναι αποτέλεσμα αι διαμορφούμεναι εις κάθε παρόν δυνάμεις. Λαός που θα ήθελε να κλείση την ιστορίαν του, θα ήτο ως να ήθελε να αρχίση την ζωήν του εκ του χάους. Αλλά δεν εδημιουργήθημεν χθες. Εξεκινήσαμεν από πολύ μακράν. Και αν ηχρηστεύαμεν την μνήμην μας, δεν θα κατεστρέφαμεν το παρελθόν, αφού τούτο υπάρχει αφ' εαυτού εις την κατά πάσαν στιγμήν σύγχρονον κατάστασιν, αλλ' απλώς θα ηγνοούμεν εαυτούς. Αυτήν την έννοιαν της εξυπηρετήσεως της συνειδήσεως των δυνάμεων των λαών έχει η γνώσις της ιστορίας των. [...] (Από τον πρόλογο της έκδοσης)